Οι φλορέτες ήτανε κάτι γερμανικά μοτοποδήλατα (μηχανάκια τα λέγαμε τότε) με 3 κα ι5 ταχύτητες. Εκτός από φλορέτες τα μόνα που κυκλοφορούσαν τότε ήτανε τα ζακς και τα ζούνταπ.
Όλα γερμανικά, μιλάμε πολύ πριν έρθουν τα γιαπωνέζικα, κάτι σίμπσον ανατολικογερμανικά. Φτηνά αλλά πολύ ζημιάρικα. Ήτανε ξεφτίλα να καβάλας τέτοιο, δήλωνες ταλαίπωρος. Αν ξεχνάω κάποιο ας μου το θυμίσει κάποιος. Οι φλορέτες λοιπόν θεωρούνταν κυριλέ(βοηθούσαν και οι συνειρμοί που προκαλούσε το όνομα φλορέτα φλώρος κτλ).γιατί είχανε βεντιλατέρ(αεροστρόβιλο) για ψύξη και καλυμμένο κινητήρα για να μην λερώνεται ο αναβάτης, άλλος νταλκάς ετούτος το λέρωμα τότε. Δεν προλάβαινες να φορέσεις καθαρό παντελόνι και γινόσουν μες την μουτζούρα. Ήτανε μόδα και οι καμπάνες διπλό το κακό.(είχα ράψει παραγγελία ένα παντελόνι καρό καμπάνα και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι)
Η δε μηχανική αντοχή τους παροιμιώδης ακόμα κυκλοφοράνε στα χωριά. Το δυάρι το σακς (στο χέρι οι ταχύτητες ) ήτανε το γαϊδουράκι, έπιανε δεν έπιανε τα 40 κμ την ώρα, ήταν για τους γέρους πιο πολύ το 5αρι το ζακς ήταν η ρολς ρους των τότε μηχανόβιων. Τα ζούνταπ (φαλκονέτες τα λέγαμε)Ήτανε για τους χουλιγκάνους (και όχι μόνο ) τους βάζαμε την 125 την μηχανή πάνω και πηγαίνανε σαν πύραυλοι. Όλα αυτά λοιπόν ήτανε δίχρονα και έβγαζαν πολύ καπνό από την εξάτμιση, τα πρατήρια τότε είχαν ειδική τρόμπα με την βενζίνη χειροκίνητη για τα δίτροχα, έβαζαν το λάδι μέσα στην βενζίνη και μύριζε κιόλας η κάπνα, ακόμα έχω την μυρωδιά στην μύτη μου. Αχ πόσο μου θυμίζει τα νιάτα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου