Κατά τις διαπραγματεύσεις για την αγορά του ΑΒΕΡΩΦ στο Λιβόρνο, από ελληνικής πλευράς παρίστατο ο Πλωτάρχης Κοντόσταυλος... ο Πλωτάρχης προέβαλε την απαίτηση προς τα ναυπηγεία να μάθει ποιά θα είναι η προσωπική του αμοιβή ως προμήθεια με ιδιαίτερη επιμονή και αξίωση.... η έκβαση (στο τέλος του άρθρου) είναι άκρως ενδιαφέρουσα!!!
Σάλο έχει προκαλέσει το σίριαλ των καταθέσεων Κάντα, ενώ αντιπρόσωποι εταιριών οπλικών συστημάτων που ακολουθούν, έχουν αρχίσει και «τραγουδούν» έχοντας ανοίξει διάπλατα την πόρτα για την αποκάλυψη υποθέσεων χρηματισμού της ιεραρχίας της πολιτικής και ορισμένων εκ της στρατιωτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Του Μιχαήλ Βασλείου
Όποιος ζητούσε έπαιρνε, είναι ένα πρώτο λίγο βιαστικό συμπέρασμα που βγαίνει από τις αποκαλύψεις. Όποιος δηλαδή είχε κάποιον ρόλο στη θεσμοθετημένη διαδικασία της προμήθειας,μπορούσε έτσι απλά να κοινοποιήσει στον αντιπρόσωπο ότι η υπογραφή του δεν εξαρτάται από τις επιχειρησιακές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά από ιδιοτελείς υπολογισμούς και ο αντιπρόσωπος φρόντιζε να ικανοποιεί, σε κάποιον έστω βαθμό αυτές τις απαιτήσεις, για να προχωρήσει η προμήθεια.
Δυστυχώς, εάν κάποιος έχει αποφασίσει να χρηματιστεί, δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει,εάν το ίδιο το σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί είναι άκρως διεφθαρμένο, βοηθά δηλαδή… στην ανάδειξη της ανηθικότητας του προσώπου. Και τώρα μπλέξαμε στο γνωστό: «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;», αφού ο «μεταμεληθείς» Κάντας λέει ότι του έφερναν τα λεφτά και οι αντιπρόσωποι ότι τα ζητούσε… Ένα δεδομένο, της ενδημικής διαφθοράς, στο οποίο από ό,τι φαίνεται, φρόντισαν όλοι να προσαρμοστούν.
Προσαρμόστηκαν οι εταιρίες υποψήφιοι προμηθευτές, διότι στόχος τους ήταν να πουλήσουν. Φαίνεται πως γνώριζαν, ότι εάν δε «λαδώσουν», δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό θα είχε επιπτώσεις στις γραμμές παραγωγές, θα μειωνόταν το έργο, άρα θα γινόντουσαν απολύσει, θα υπέφερε η οικονομία της χώρας από την οποία προερχόταν η κάθε εταιρία. Την ίδια στιγμή, θα καθόταν και θα έβλεπε τον όποιον νικητή ανταγωνιστή του, για τον οποίον θα γνώριζε πολύ καλά το πώς ακριβώς επικράτησε στον διαγωνισμό.
Άρα, εν ολίγοις, θα ήταν ένα τεράστιο κορόιδο… Και οι κυβερνήσεις φυσικά γνώριζαν τα πάντα, για να μην πάμε ένα βήμα παρακάτω και αναφέρουμε, ότι τέτοια περιστατικά αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσεις πολιτικούς και αξιωματούχους με το χέρι μέσα στο… βάζο με το μέλι και στη συνέχεια να τους καταστήσει για όλη την πολιτική τους διαδρομή ΟΜΗΡΟΥΣ των επιθυμιών σου.
Άρα, οι διεφθαρμένοι, που ήταν η απέναντι πλευρά όσων γνώριζαν, παρότι παριστάνουν τους ανήξερους, προκάλεσαν πολλαπλάσια ζημιά από την απλή δωροληψία η οποία αφορά την εθνική ασφάλεια, τα εθνικά συμφέροντα εν συνόλω, κάτι που θα πρέπει να επισημανθεί και να συνυπολογιστεί στην τιμωρία τους. Ίσως έπεσαν «θύματα» αυτής της λογικής που προαναφέρθηκε.Βλέποντας τα εκατομμύρια να κυκλοφορούν δίπλα τους θεώρησαν ότι αν δε τα πάρουν οι ίδιοι θα τα πάρει κάποιος άλλος δίπλα τους. Σε ένα βαθμό φαίνεται ότι είχαν δίκιο…
Το μεγάλο πάρτι ξεκίνησε όταν συστήθηκε η Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών όπου τοποθετούσαν προϊστάμενο κάθε ημέτερο κομματικό με προϋπηρεσία και εμπειρία ως γ.γ. Δασών για παράδειγμα, όπως ήταν η περίπτωση του Γιάννη Σμπώκου. Κι όλα αυτά με πρόσχημα τον πολιτικό έλεγχο για να ορμήσουν τα τρωκτικά της μεταπολίτευσης (πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ.) στις σάρκες του ελληνικού λαού, διότι περί αυτού πρόκειται. Κερδοσκόπησαν πάνω στα προβλήματα ασφαλείας της χώρας, σκύλευαν συστηματικά την ίδια την εθνική άμυνα…
Δεν μας φταίνε οι εταιρίες, αφού η πολιτική ελίτ είχε φροντίσει να θέσει τους όρους υπό τους οποίους «παιζόταν το παιχνίδι». Άρα, εάν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για κάθαρση, ας σταματήσουμε να βρίζουμε τις γαλλικές, γερμανικές, ρωσικές, αμερικανικές εταιρίες οι οποίες σαφώς θα προτιμούσαν να μη δώσουν ούτε δραχμή, πόσο μάλλον δολάριο ή ευρώ. Ήξεραν όμως πως λειτουργούσε το σύστημα που καλούνταν να αντιμετωπίσουν και φρόντιζαν να προσαρμοστούν. Τόσο απλό.
Είχαμε ανάλογα περιστατικά την προ ΓΔΕ-ΓΔΑΕΕ εποχή όπου οι προμήθειες γινόντουσαν από τα Γενικά Επιτελεία; Σύμφωνα με διηγήσεις παλαιοτέρων, κάποιοι ήταν δακτυλοδεικτούμενοι επειδή ο τάδε αντιπρόσωπος οπλικών συστημάτων τους έκανε το τραπέζι ή τους έστειλε τα Χριστούγεννα ένα καλάθι ποτά με μια πένα και ένα στυλό των 1.000 ή 3.000 δραχμών. Από αυτό το σημείο φτάσαμε στο καθολικά διεφθαρμένο σύστημα που κατασκεύασαν τα τρωκτικά της μεταπολίτευσης.
Ας ανασύρουμε στην μνήμη μας κάποια γεγονότα. Κατά τις διαπραγματεύσεις για την αγορά του ΑΒΕΡΩΦ στο Λιβόρνο, από ελληνικής πλευράς παρίστατο ο Πλωτάρχης Κοντόσταυλος. Ενώ πήγαινε η συζήτηση στο «να κλείσει η τιμή», ο Πλωτάρχης προέβαλε την απαίτηση προς τα ναυπηγεία να μάθει ποιά θα είναι η προσωπική του αμοιβή ως προμήθεια με ιδιαίτερη επιμονή και αξίωση. Για να μην χαλάσει η δουλειά τα Ναυπηγεία αναγκάστηκαν και του ανέφεραν κάποιο «ευπρεπές» ποσό, για να πάρουν άμεσα την απάντηση από τον Κοντόσταυλου «παρακαλώ πολύ το ποσό αυτό να εκπέσει από το τίμημα». Και για να μην θίγουμε και τους τότε πολιτικούς, ήδη είχαν πετύχει τιμή αγοράς κατά 2 εκατ. δραχμές λιγότερο (περί τα 8% λιγότερο) από την τιμή που τα ναυπηγεία είχαν πουλήσει αδελφό του ΑΒΕΡΩΦ σκάφος.
Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη και μία ακόμη σύντομη αναφορά στο Π. Κοντόσταυλο. Το 1910, σαν Αντιπλοίαρχος πια, παραιτήθηκε από τις τάξεις του Ναυτικού για να πολιτευθεί στην οικογενειακή του πολιτική περιφέρεια. Εκλέχθηκε Βουλευτής Καρυστίας με μεγάλη πλειοψηφία. Η παρουσία του στην Ελληνική Βουλή ήταν ανάλογη του ήθους και της ευσυνειδησίας που διακρίνει τους στρατιωτικούς σε κάθε τους ενασχόληση. Δεν έμεινε όμως πολύ σ’ αυτή τη θέση. Το προανάκρουσμα των Βαλκανικών Πολέμων τον βρήκε να κάθεται άβολα στα έδρανα της Βουλής. Ήξερε ότι η Πατρίδα τον χρειαζόταν άμεσα και ακούγοντας όλο και πιο κοντά να πλησιάζει ο γνώριμος σ’ αυτόν ήχος από τα τύμπανα του πολέμου, έσπευσε να παρουσιασθεί στο Ναυτικό ζητώντας μια θέση στο Στόλο. Ήθελε να κάνει και αυτός το καθήκον του με το πρώτο σάλπισμα. Τον περίμενε μια απερίγραπτη χαρά. Επανήλθε στην ενέργεια και μάλιστα ως Κυβερνήτης στο θωρηκτό ΥΔΡΑ, που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πλοία του Στόλου και υπαγόταν στην Μοίρα Θωρηκτών με Διοικητή τον Πλοίαρχο Πέτρο Γκίνη. Μ’ αυτό διακρίθηκε καταναυμαχώντας τους Τούρκους μαζί με τους συμπολεμιστές του στις ναυμαχίες Έλλης και Λήμνου, κάτω από τις διαταγές του Ναύαρχου Π. Κουντουριώτη. Μ’ αυτό έλαβε μέρος και σε πολλές άλλες ηρωικές επιχειρήσεις, όπως στην απελευθέρωση της Λήμνου, της Θάσου και της Λέσβου. Στη συνέχεια, δηλαδή κατά τον Ελληνοβουλγαρικό Πόλεμο Π. Κοντόσταυλος που είχε προαχθεί σε Πλοίαρχο διετέλεσε σύνδεσμος του Πολεμικού Ναυτικού με το Γενικό Στρατηγείο του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’. Με την επικράτηση όμως του Ελευθερίου Βενιζέλου τον Ιούνιο του 1917, ο Κοντόσταυλος ως προσκείμενος στον Βασιλέα, συνελήφθηκε και φυλακίσθηκε σαν πολιτικός κρατούμενος στη φυλακή Ιτζεδδίν στα Χανιά και κατόπιν ως έγκλειστος στο σπίτι του στην Αίγινα. Η παραμονή στη φυλακή είχε κλονίσει σημαντικά την υγεία του. Γι’ αυτό, λίγο καιρό μετά στις 11 Μαΐου 1922, πέθανε σε ηλικία 55 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου